به علت درد پایی که آیت الله العظمی بروجردی داشتند ، همراه ایشان سفری به آب گرم محلات رفتیم و چند روزی در آنجا توقف کردیم . چون مردم فقیر و محروم آن ناحیه از تشریف فرمایی آقا آگاه شدند ، برای زیارت ایشان و استفاده از وجودشان به آن محل آمده بودند ، یک روز آقا دستور داد چند راس گوسفند خریداری کردند و کشتند و گوشت آنها را بین مردم قسمت کردند.
اطرافیان آقا مقدار کمی گوشت نگه داشتند و موقع ناهار سه سیخ کباب پخته میان سفره نهادند که آقا میل بفرمایند ، ولی آقا فقط نان با ماست و چند عدد خیار که در سفره بود میل فرمودند و هیچ توجهی به کبابها نداشتند.

اطرافیان عرض کردند : گوشت تمام گوسفندها را بین فقرا قسمت کردیم و اگر سهم سرانه هم حساب کنیم ، این مقدار سهم شماست. چرا میل نمی فرمایید؟
فرمودند : غیر ممکن است از کبابی بخورم که بوی آن به مشام فقرا رسیده است. 
پس ، ما هم به واسطة احترام به ایشان نخوردیم تا آن کبابها را بردند و به مردم مجاور دادند(1).
قال رسول الله (صلّی الله علیه و آله و سلّم): حلال بیّن و حرام بیّن و شبهات بین ذلک فمن ترک الشّبهات نجی من المحرّمات و من اخذ بالشبهات ارتکب المحرّ  مات و هلک من حیث لا یعلم(2).
رسول اکرم صلی الله علیه و آله فرمودند : کارها بر سه گونه است : حلال آشکار و حرام آشکار و شبهات میان این دو که کاملا حکمش معلوم نیست . پس ، هرکس موارد شبهه را ترک کند ، مسلما از محرمات نجات یابد و هر کس شبهات را بگیرد ، قهرا به حرام می افتد و از آنجا که نمی داند ، به هلاکت می رسد.